ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΙΣΠΙΛΟΥΝΤΙΑΝΕΣ συνέχεια,,, Δεκαετία 65-70

,, ετοιμάζεται - το λοιπό-η χιώτικη πισπιλουντιανή φαμίλια να έρθει να εγκατασταθεί στο χωνευτήρι της Aθήνας να γενούν πρωτεουουσιάνοι,,,, Η μετακόμιση δύσκολη και οι καλαθούνες τα πανέρια από το χωριό έτοιμα να σκάσουν,,, ασφυξιούσαν όχι μόνο από τις πολύτιμες πραμάτειες τους... ανάμεσά τους διάφορα συναισθήματα αναμνήσεις μιάς ζωής δύσκολης αγροτικής μεν μα πάνω απ΄όλα ήρεμης και ευτυχισμένης...


,,, αρριβάρουν φτάνουν στο νέο αθηναίικό σπιτικόν των νε ώσπου και αρχίζουν να ξεπακετάρουν τα πράγματα,,, και προς έκπληξη όλων να 'σου και ξετρυπώνει από το πανέρι ένας ποντικάκος γεμάτος απορία και αυτός για τη νέα του τσιμεντένια  και απρόσωπη κατοικία,,,,......

Και ο πάππους  ή για άλλους   μπάρμπα Νικόλας αναφώνησε :

-εεεε Παρασκε(υ)γού  εφοβήθης μη χάσεις την ράτσα;;;;;;;
-ήντα λες μωρέ Νικόλα πάλι,,,
-ήντα καταλές και μουρμουρίζεις έδεφτου
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
,....εάν αυτά αποτελούσαν τα πισπιλουντιανά ανέκδοτα των ξακουστών βεγγέρων του χωριού μας ας τα διαφυλλάξουμε από στόμα σε στόμα- αυτά αποτελούν και  είναι  ένα κομμάτι της πισπιλουντιανής μας
και λαογραφικής μας κληρονομιάς
που οι νεότεροι θα πρέπει να διαφυλάξουμε σαν πολύτιμο λίθο

και ίσως θα μπορούσαμε να μεταλαμπαδεύσουμε στους επόμενους . Μέσω της γραφής ίσως ζωντανέψουν στην φαντασία κάποιων άνθρωποι που ζήσανε μαζί τους ή ζουν ακόμα μαζί μας γιατί σίγουρα τα γραπτά μένουν και μέσω αυτών αναβιώνονται ζωές και πρόσωπα...

εξαιρετικά αφιερωμένο
21/01/2012
ΑΠ